O Zespole  >  Wirydarz - ogród

„W dniach Wielkiego Postu od rana do końca godziny trzeciej niech poświęcą czas czytaniu, a następnie do końca godziny dziesiątej wykonują powierzoną im pracę. W tych dniach Postu każdy otrzyma z biblioteki jedną książkę, którą powinien przeczytać od pierwszej do ostatniej strony w całości. Książki te trzeba rozdać na początku Wielkiego Postu.”

(48 rozdział Reguły Św. Benedykta)

Pięknym, kontemplacyjnym miejscem jest cysterski ogród klasztorny - wirydarz. Słońce oświetla zieloną murawę w środku ogrodu, liście roślin szeleszczą w podmuchach wiatru, cicho pluszcze woda w fontannie.
„W takim miejscu sam chętnie byłbym mnichem”, rozbrzmiewa głos z grupy odwiedzającej klasztor.

Obserwując w tak pięknym dniu spokojne życie zakonników w sercu tego starego klasztoru, odciętego od reszty świata, łatwiej wyobrazić sobie życie w raju.

Coś jednak jest nie tak: wirydarz ten nie do końca odpowiada powszechnie przyjętym wyobrażeniom o typowym ogrodzie klasztornym.

Ta czworokątna murawa niewiele ma wspólnego z okazałymi ogrodami w wielu klasztorach włoskich i francuskich. Na trawie otoczonej niskimi krzewami znajdują się studnia, jedno drzewo i więcej nic. Żadnych kolorowych kwiatów, żadnych ozdobnych ogródków z artystycznie przyciętym bukszpanowym żywopłotem, nie widać również żadnych użytkowych ogrodów ziołowo-leczniczych.

Powrót